เหรียญ ลื่อโจ้ว (หลิ่วตงปิน) หลังพระพุทธชินราช มูลนิธิหลักเสียงเซี่ยงตึ๊ง จ.นครราชสีมา

ปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปินมีประวัติที่มาอย่างไร
孚佑帝君有什麼來歷
ปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปิน(ลื่อโจ้ว) เดิมมีนามว่า "หลี่ว์เหยียน呂岩（เขียนอีกแบบว่า嵒）เป็นนักพรตเต๋าที่มีชื่อเสียงในสมัยยุค 5 ราชวงศ์ถึงราชวงศ์ซ่งตอนต้น五代宋初 เป็นหนึ่งในคณะผู้วิเศษแปดเซียน “八仙”ฉายาทางธรรม"ฉุนหยางจื่อ"號純陽子 ในบันทึกไม่ได้ระบุปีเกิด และปีที่ละสังขารชัดเจน ที่เก่าแก่ที่สุดมีบันทึกในสมัยราขวงศ์ซ่ง宋代 บันทึกเรียกท่านว่าเป็นคนชาวเมือง “กวนจงอี้關中逸人”บ้างก็ว่าอยู่เมือง“กวนโย่ว關右人”，หลังราชวงศ์หยวน元代ไปแล้วก็มีการกล่าวไปในแนวทางเดียวกัน ว่าท่านมีบ้านเกิดอยู่ที่ เหอจงฝู่ อำเภอผู่ป่าน ตำบลหย่งเล่อ河中府蒲坂縣永樂鎮（ปัจจุบันอยู่ในมณฑลซานซี เมืองรุ่ยเฉิง今屬山西芮城）บ้างก็ว่าท่านเกิดที่ "ตงผิง東平"（ปัจจุบันอยู่ที่มณฑลซานตง เมืองตงผิง 治在今山東東平）
ปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปิน呂祖 กับปรมาจารย์ เฉินถวนเจินเหริน陳摶真人 เป็นบุคคลในยุคสมัยเดียวกัน พงศาวดาร《กว๋อสื่อ國史》บันทึกไว้ว่า：หลี่ว์ต้งปิน呂洞賓เดิมเป็นบัณฑิต儒生เเต่เนื่องจากไม่ประสบความสำเร็จในการสอบ จึงหันมาบำเพ็ญนักพรตเต๋าแทน ได้พบนักพรตผู้ปลีกวิเวกแห่งยุคห้าราชวงศ์五代隱士 ท่านปรมาจารย์"จงหลีเฉวียน鍾離權"ถ่ายทอดวิชาการหลอมยาภายในกาย"เน่ยตัน"內丹道要 ได้ปลีกวิเวก ณ เขาจงหนานซาน終南山 ได้โปรดผู้คนแถวเขต"กวนจง"關中 สิริอายุได้ร้อยกว่าปี แต่ใบหน้าดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กแรกเกิด เชื่อกันว่าท่านมีวิชากระบี่劍術 ได้คบหากับปรมาจารย์"เฉินถวน"陳摶、หลี่ฉี李琪（หรือ“李奇”）มักแต่งบทกลอนเกี่ยวกับหลักการทำสมาธิเน่ยตัน內丹 ซึ่งทำให้สำนักเน่ยตันของท่านจงหลี่ว์鍾呂內丹 และหลี่ว์ตั้งปินเป็นที่รู้จักมากมาย โดยมีลูกศิษย์ในราชวงศ์ซ่งเหนือ 北宋"ซือเจียนอู๋施肩吾（หัวหยางจื่อ華陽子）เป็นผู้เผยแพร่สำนักวิชาของท่านต่อ
ในหนทางการบำเพ็ญจิต"เน่ยตัน"ของปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปิน มีการผสานการทำสมาธิ โดยเรียกตัวเองว่า"ยามเยาว์วัยศึกษาหลักแห่งหยู เมื่อเติบโตสนใจในการฝึกจิต บำเพ็ญยศฐาแห่งสวรรค์ละทิ้งยศฐาทางโลก มุมานะในความว่างและบรรลุในความว่าง ยศฐานทางสวรรค์หยุดด้วยกิจแห่งมนุษย์  คงามว่างอันแท้จริงหลีกหนีไม่พ้นกฏแห่งปัจจัย 幼習儒業，長好性宗，修天爵而棄人爵，鄙頑空而悟真空。天爵止於人事，真空不離因緣”。 และกล่าวว่า ：“ผู้ฝึกการหลอมยา ตั้งตั้งกระถางให้ตรงก่อน กายคือกระถางหลอมยา วิญญาณ ปราณ และน้ำสำคัญในกาย คือตัวยา ตา  หู  จมูก  ปาก คือประตูทั้งแปด หมั่นรักษาความเดิมแท้ของจิต อย่าให้สูญเสียไป จากนั้นผสานเจ้ากับเตาหลอมแห่งฟ้าดิน อันเป็นเตาหลอมแห่งการสรรสร้าง ปรับผสานรวมตัวยา หล่อหลอมหยินหยาง ให้เกิดพลังปราณแห่งเทพ 修煉丹者，先正其爐。”身為丹爐，神氣精液為藥物，目、耳、口、鼻為爐之八門，“常固守之”，勿傷內真，“然後於天地之爐、造化之鼎，調和藥物，匹配陰陽，制煉神氣”。และยังเชื่อว่า  “ผู้คล้อยตามธรรมวิถีแห่งสวรรค์ จะสามารถรักษาพลังปราณหยางอันบริสุทธิ์แรกเริ่มอันเป็นหนึ่งซึ่งแท้จริง สูงส่ง บริสุทธิ์ เที่ยงแท้ จนทำให้เข้าสู่ความเป็นอมตะ ซึ่งมาจากการบำเพ็ญธาตุทั้งห้า 順天道者，常存其身之元陽真一太和純粹之氣，則坐致長生”，其要在乎變煉五行而已”。มีแนวคิด หนึ่งวันเสมอเหมือนหนึ่งปี กลางสันคือฤดูใบไม้ผลกับฤดูร้อน กลางคืนคือฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว เพิ่ม-ลดพลังหยินหยาง ขับเคลื่อนฤดูกาลทั้งสี่ ทุกทิวาราตรีทำการฝึกอยู่เป็นนิตย์ 一日當一年，晝法春夏，夜法秋冬，“升降陰陽，運行四序”，晝夜終始修煉。 และเชื่อว่า “รากฐานแห่งจิตและชะตา ล้วนกลับคืนสู่เอกปราณ(เต๋า) 性命根源，歸乎一氣。
 นอกจากนี้ยังมีวิชาน้ำทองคืนยา 金液還丹煉形เป็นต้น ซึ่งเป็นคำกลอนว่า“หนึ่งเมล็ดข้าวฟ่างซ่อนไว้ซึ่งโลก สองลอยล่องในกระทะต้มภูเขาแม่น้ำ 一粒粟中藏世界，二升鐺內煮山川”、“ดื่มไห่กุยเอ๋อร์คนไม่อาจรู้จัก เผาซานฝูจื่อผียากจะมองเห็น飲海龜兒人不識，燒山符子鬼難看”และอีกมากมายซึ่งใช้คำพรรณาพิศดารพันลึกยากจะเข้าใจ。 (เนื่องด้วยข้างต้นเป็นศัพท์วิชาการเกี่ยวกับการฝึกสมาธิเน่ยตันอาจมีการแปลที่ไม่ค่อยตรง การฝึกสมาธิควรมีอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญแนะนำอย่างใกล้ชิด)
หลังจากราชวงศ์ซ่งเหนือ北宋 ปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปินก็เป็นที่เคารพนับถือแพร่หลาย ในราชวงศ์ซ่ง宋代นักศึกษาศาสนาเต๋าได้เขียนรวมพงศาวดารเซียน《จี๋เซียนจ้วน集仙傳》กล่าวว่า ในบรรดาผู้บรรลุธรรมช่วงยุคห้าราชวงศ์ 稱唐五代成道之士中“มีเพียงฉุนกยางจื่อ"หลี่ว์ต้งปิน"ที่มีการสำแดงฤทธาอันยิ่งใหญ่獨純陽子呂公顯力廣大”。 ในพงศาวดารที่อ้างว่าหลี่ว์ต้งปินรจนาเอง"จื้อจ้วน"呂洞賓的“《自傳》” กล่าวว่า ได้พบท่านจงหลี鍾離、ขู่จู๋เจินเหริน 苦竹真人，ได้ยาลูกกลอนวิเศษ得金丹、และวิชาขับไล่ปีปีศาจ驅鬼之道。  “เมื่อข้าอายุ 50 吾得道年五十，ครั้งแรกโปรด"โกซ่างจ้าว"第一度郭上灶，ครั้งที่สองโปรดเทพธิดา"จ้าวเซียนกู"第二度趙仙姑”，“มักท่องเที่ยว ณ แถบตะวันออก และแถบตะวันตกของแม่น้ำเจ้อเจียง เปี้ยนจิง และเมืองเชี่ยวจวิ้น 常遊兩浙、汴京、譙郡。มักสวมเสื้อคลุมยาวสีขาว"ไป๋หลาน"嘗著白襴角帶，ใต้ตาขวามีไฝ 1 เม็ด右眼下有一痣，เป็นดั่งทูตแห่งโลกมนุษย์如人間使者，อกใหญ่筋頭大。ชาวโลกว่าข้าขายแท่งหมึกปล่อยกระบี่ออกไปตัดหัวคนชั่ว ข้าได้ยินก็ได้แต่ยิ้ม 世言吾賣墨，飛劍取人頭，吾聞哂之。แท้จริงข้ามีกระบี่สามเล่ม 實有三劍：หนึ่งกระบี่ตัดความทุกข์一斷煩惱，สองกระบี่ตัดความโลภ二斷貪嗔，สามกระบี่ตัดกามารมณ์三斷色欲，นี่คือกระบี่ของข้า是吾之劍也。มนุษย์ถ่ายทอดความวิเศษของข้า世有傳吾之神，มิสู้ถ่ายทอดธรรมแห่งข้า不若傳吾之法；ต่อให้ถ่ายทิดธรรมแห่งข้า傳吾之法，ก็มิสู้ถ่ายทอดจริยวัตรแห่งข้า不若傳吾之行。นี้เพราะเหตุใด何以故？ เพราะมนุษย์หากกลับกลอก為人若反是，แม้มือจะรู้จักการใช้ยุทธ์雖握手接武，ยั้นปลายย่อมไม่สามารถบรรลุเต๋า終不成道”。
นักพรตในราชวงศ์หยวน元代道士"เมี่ยวซ่านสือ苗善時"ก็ได้รวบรวมประวัติท่าน《純陽帝君神化妙通紀》ทั้งหมดเจ็ดเล่ม七卷，รวมเรื่องราวของท่านไว้ 108 เรื่อง เนื่องด้วยปรมาจารย์หลี่ว์ต้งปิน呂洞賓เป็นที่เคารพนับถือในราชสำนัก รัชศกซ่งเซวียนเหอปีแรก宋宣和元年（คศ.1119）ได้รับการสถาปนาเป็น敕封ผู้วิเศษ“ทงเมี่ยวเจินเหริน妙通真人”，
ปฐมกษัตริย์หยวนรัชศกจื้อหยวนปีที่ 6 元世祖至元六年（คศ.1269）ได้ถวายพระนามเป็น“สัจจะบุรุษหยางบริสุทธิ์สำแดงสัจจะสั่งสอนตักเตือน純陽演正警化真君”，รัชศกจื้อต้าปีที่สาม至大三年（ค.ศ.1310）ได้ถวายพระนามเป็น加封“เทวราชหยางบริสุทธิ์ตักเตือนสั่งสอนประทานคุ้มครองจากเบื้องบน純陽演正警化孚佑帝君”。
วันเทวะสมภพของท่าน ตรงกับวันที่ 14 ค่ำเดือน 4
ตามปฏิทินจันทรคติของจีน
農曆四月十四聖誕